Obszer­na publi­ka­cja zawie­ra przede wszyst­kim z 3812 bio­gra­mów (sek­cja ta liczy 647 osob­no nume­ro­wa­nych stron), sło­wa wstę­pu Ryszar­da Kaczo­row­skie­go, ostat­nie­go pre­zy­den­ta Rze­czy­po­spo­li­tej Pol­skiej na uchodź­stwie, a tak­że tek­sty: Obóz w Sta­ro­biel­sku Wan­dy Kry­sty­ny Roman i Jędrze­ja Tuchow­skie­go oraz Cmen­tarz w Char­ko­wie Andrze­ja Przewoźnika.

Inwen­tarz oca­la­łych ory­gi­nal­nych doku­men­tów wydo­by­tych z dołów katyń­skich pod­czas eks­hu­ma­cji w 1943 roku. Opra­co­wa­no je w spo­sób nie­zwy­kle rze­tel­ny, z dba­ło­ścią o kon­tekst pozwa­la­ją­cy czy­tel­ni­ko­wi zro­zu­mieć przed­sta­wio­ną tematykę.

We wstę­pie do albu­mu auto­rzy opra­co­wa­nia opi­su­ją zbiór mate­ria­łów na sze­ro­kim tle histo­rycz­nym i od począt­ku akcen­tu­ją emo­cje, jakie Zbrod­nia Katyń­ska wzbu­dza­ła od momen­tu ujaw­nie­nia przez hitle­row­ców dołów śmier­ci pod Smo­leń­skiem, a następ­nie w latach powo­jen­nych i współ­cze­śnie. Trud­no oprzeć się wra­że­niu, że – nie licząc tła histo­rycz­ne­go, gdzie już sama war­stwa fak­to­gra­ficz­na jest wstrzą­sa­ją­ca – za emo­cje w spra­wie Katy­nia są odpo­wie­dzial­ne przede wszyst­kim takie mate­ria­ły, jak te publi­ko­wa­ne w oma­wia­nej pozycji.

Pozna­jąc oko­licz­no­ści Zbrod­ni Katyń­skiej, war­to się­gać nie tyl­ko do współ­cze­snych opra­co­wań, ale w mia­rę moż­li­wo­ści korzy­stać tak­że z mate­ria­łów z epo­ki. Nie cho­dzi wyłącz­nie o źró­dła w naj­ści­ślej­szym sen­sie – w wyni­ku uwa­run­ko­wań poli­tycz­nych ich dostęp­ność bywa pro­ble­ma­tycz­na – ale rów­nież o te publi­ka­cje, któ­re roz­ja­śnia­ją tło i spo­łecz­ny odbiór wydarzeń.

Jak przy­po­mi­na­ją we wstę­pie auto­rzy, pod­czas badań arche­olo­gicz­no-eks­hu­ma­cyj­nych, jakich doko­ny­wa­no w latach 1995–1996 na tere­nie ówcze­sne­go Par­ku Leśne­go w Char­ko­wie-Pia­ti­chat­kach, z maso­wych mogił wydo­by­wa­no set­ki przed­mio­tów. Były to zarów­no zacho­wa­ne w zie­mi czę­ści mun­du­rów nale­żą­ce do woj­sko­wych i odzie­ży ofiar cywil­nych, jak i przed­mio­ty codzien­ne­go użyt­ku, jakie wraz z jeń­ca­mi nie­wy­po­wie­dzia­nej woj­ny prze­szły przez kam­pa­nię wrze­śnio­wą i nie­wo­lę, aby stać się nie­my­mi świad­ka­mi zbrod­ni doko­na­nej w char­kow­skim więzieniu.

Na fali wzno­szą­cej zim­nej woj­ny, kie­dy w Sta­nach Zjed­no­czo­nych zaczę­ło się poszu­ki­wa­nie praw­dzi­wych i domnie­ma­nych agen­tów Związ­ku Radziec­kie­go i całe­go blo­ku wschod­nie­go, doszło do serii wyda­rzeń, któ­re zaowo­co­wa­ły utwo­rze­niem przez Izbę Repre­zen­tan­tów Sta­nów Zjed­no­czo­nych Ame­ry­ki „Komi­te­tu powo­ła­ne­go do prze­pro­wa­dze­nia śledz­twa, zba­da­nia fak­tów, dowo­dów i oko­licz­no­ści masa­kry w lesie katyń­skim” zwa­ne­go od nazwi­ska prze­wod­ni­czą­ce­go Komi­te­tem Maddena.

Losy zapi­sków przy­po­mi­na w przed­mo­wie Janusz K. Zawod­ny: wydo­by­te w 1943 roku pod­czas hitle­row­skich eks­hu­ma­cji z dołów śmier­ci w lesie katyń­skim, wraz z inny­mi przed­mio­ta­mi zna­le­zio­ny­mi przy ofia­rach zosta­ły prze­wie­zio­ne do Kra­ko­wa, „prze­pi­sa­ne w 4 kopiach przez Pola­ków. Armia Kra­jo­wa dostar­czy­ła ich odpi­sy rzą­do­wi pol­skie­mu w Lon­dy­nie. Sie­dem ze sko­pio­wa­nych pamięt­ni­ków zagi­nę­ło, ale 15 oca­la­ło i zosta­ły one zde­po­no­wa­ne w Stu­dium Pol­ski Pod­ziem­nej w Londynie”.

Pią­ty tom publi­ka­cji Pol­ski Cmen­tarz Wojen­ny Kijów–Bykownia w cało­ści poświę­co­ny jest iko­no­gra­fii. Mate­ria­ły umiesz­czo­ne w tomie zosta­ły uło­żo­ne chro­no­lo­gicz­nie. Lista ofiar obej­mu­je nazwi­ska w kolej­no­ści alfa­be­tycz­nej od A do L – od Kazi­mie­rza Aba­czyń­skie­go począw­szy, a na Bole­sła­wie Łukow­skim skończywszy.