Wśród ludzi pió­ra mie­rzą­cych się z tema­ta­mi doty­czą­cy­mi tra­gicz­nych wyda­rzeń pol­skiej histo­rii XX wie­ku Jacek Trzna­del zaj­mu­je szcze­gól­ne miej­sce. Posia­da też naj­wyż­sze kwa­li­fi­ka­cje do two­rze­nia lite­ra­tu­ry roz­li­cze­nio­wej (choć prze­cież nie obej­mu­je jej żad­na cer­ty­fi­ka­cja). Jest pro­fe­so­rem lite­ra­tu­ro­znaw­stwa zwią­za­nym mię­dzy inny­mi z Insty­tu­tem Badań Lite­rac­kich i pary­ską Sorboną.

W obrę­bie pol­skie­go piśmien­nic­twa na temat Zbrod­ni Katyń­skiej bro­szu­ra pod­pi­sa­na pseu­do­ni­ma­mi zaj­mu­je szcze­gól­ne miej­sce. To nie tyl­ko pre­kur­sor­ska pró­ba przy­bli­że­nia kra­jo­wym czy­tel­ni­kom praw­dy o Katy­niu, ale rów­nież doku­ment walk o praw­dę i pozna­nie peł­ni histo­rii XX wieku.

Spod Czę­sto­cho­wy do Koziel­ska to zbiór rodzin­nych wspo­mnień wojen­nych autor­stwa sale­zja­ni­na, księ­dza Leona Musie­la­ka, jego sio­stry Wła­dy­sła­wy oraz bra­ta Anto­nie­go, uczest­ni­ka woj­ny pol­sko-bol­sze­­wi­c­kiej i kam­pa­nii wrze­śnio­wej. Publi­ka­cja jest cie­ka­wym i poucza­ją­cym opi­sem histo­rii rodzi­ny dotknię­tej okru­cień­stwem histo­rii XX wie­ku. W poczet Biblio­gra­fii Katyń­skiej włą­cza ją jeden z roz­dzia­łów Otar­łem się o Katyń, doty­czą­cy wojen­nych losów księ­dza Leona Musielaka.

Pra­ca opo­wia­da o docho­dze­niu, jakie 25 czerw­ca 1945 roku wła­dza komu­ni­stycz­na wsz­czę­ła prze­ciw­ko Fer­dy­nan­do­wi Goetlo­wi, Jano­wi Emi­lo­wi Skiw­skie­mu, Maria­no­wi Wodziń­skie­mu oraz Fran­cisz­ko­wi Pro­chow­ni­ko­wi. Książ­ka skła­da się z dwóch czę­ści. W pierw­szej auto­rzy opi­su­ją dzie­je śledz­twa i obję­tych nim osób, w dru­giej – przed­sta­wio­ne zosta­ły doku­men­ty wytwo­rzo­ne w toku czyn­no­ści operacyjnych.

Zbiór repor­ta­ży Pio­tra Gabry­ela Katyń w pół dro­gi skła­da się z kil­ku opo­wie­ści o nie­zwy­kłych życio­ry­sach wpi­su­ją­cych się w pol­ską histo­rię XX wie­ku. Choć spra­wy Katy­nia doty­czy jedy­nie tytu­ło­wy tekst, to kore­spon­du­je on z pozo­sta­ły­mi, któ­re miesz­czą się w polu tema­tów „roz­li­cze­nio­wych” podej­mo­wa­nych przez dru­gi obieg, a w koń­co­wych latach PRL oraz pierw­szych wol­nej Pol­ski coraz śmie­lej poru­sza­nych przez gro­no histo­ry­ków i dziennikarzy.

Kapi­tan Ludwik Pień­kow­ski – ojciec Tade­usza, auto­ra oma­wia­nej publi­ka­cji – był ofi­ce­rem Woj­ska Pol­skie­go wię­zio­nym w Sta­ro­biel­sku. Tak jak tysią­ce innych woj­sko­wych – został zamor­do­wa­ny w 1940 roku w Char­ko­wie, w wię­zie­niu NKWD, a jego szcząt­ki spo­czy­wa­ją w zbio­ro­wych mogi­łach nie­da­le­ko osa­dy Pia­ti­chat­ki. Tade­usz Pień­kow­ski zade­dy­ko­wał swo­ją pra­cę Zbrod­nia katyń­ska pamię­ci ojca.

Krót­ki tekst ame­ry­kań­skie­go dzien­ni­ka­rza, uka­zu­ją­cy jego wal­kę o przy­wró­ce­nie pamię­ci o Zbrod­ni Katyń­skiej na tere­nie Sta­nów Zjed­no­czo­nych. Nie­rów­na wal­ka, jaką samot­nie roz­po­czął z insty­tu­cja­mi nie­chęt­ny­mi ujaw­nia­niu praw­dy na temat oko­licz­no­ści śmier­ci pol­skich jeń­ców wojen­nych w Katy­niu, oka­za­ła się zwycięska.